Ко Дню святого Валентина
АН?ТА
Сцэнар (да дню Святога Валянц?на)
Дзеючыя асобы:
Валянц?н - малады доктар ? духа?н?к
Кла?дз?й- прав?цель, прадста?н?к улады
Серап?а –лег?янер
Саб?на- жонка лег?янера Серап?а
Абв?нава?ца – чыно?н?к у Судзе
Суддзя - прадста?н?к Закону
Ан?та – малалетняя дачка наглядчыка турмы
Юл?я – старэйшая дачка наглядчыка турмы, сястра Ан?ты
Дзея адбываецца ? Церыне? ( Рымская ?мперыя)
Кла?дз?й:
–Як ты пасме? парушыць мой Указ?
На славу Кесара ?ваг? не звярну?!
Як ты пасме? Серап?а з Саб?най павянчаць?
А можа скажаш мне, што ты яго не чу??
Валянц?н:
-Я чу?.
Кла?дз?й:
Дык можа скажаш ён не для цябе?
Ц? можа ты з ус?х так? адз?н ,
Што права ме? законы парушаць ?
Ма?ча?, схава?шы погляд Валянц?н.
Адз?н ён веда? пра?ду ? ма?ча?.
Ён разуме? , кал? прыйшла Саб?на,
Што як дазнаюцца,то могуць пакараць.
Ён ? раней вянча? на пол? б?твы
Лег?янера?. Тольк? ён тады
Не бы? багат яшчэ Хрыстовай верай,
? ад яе адной ён мог чакаць бяды…
Ён сам яе прыня?…
?, мног?х пахрысц??шы,
Трыма? у тайне гэты свой пачын,
Бо без таго уладам Церынейск?м
Хапала пакараць яго прычын.
Ён, доктар сам, ? душ вясновых лекар,
Ужо вырашыць па-?ншаму не мог:
Бог ёсць Любо? ад веку ? да веку,
? бы? яму указам тольк? Бог.
Абв?нава?ца:
-Патрыцый Валянц?н! - грым?ць абв?нава?ца,-
Ц? прызнаеце Вы сваю в?ну?
Валянц?н:
У чым в?на? У тым што павянчацца
Смяротна хворым я дазвол?? на кану?
Суддзя:
-Ус?х тра?х да следства ? ? турму!
Валянц?н:
-Затое ж не гарэць у пекле…
Бяда прыйшла. ? па яе законах -
Адна бяда не ходз?ць, як вядома,-
Адз?наверца? павял? за краты.
Яго ж пак?нул?, хоць ён не в?наваты.
Усё ж цямн?цы зачын?л? дзверы
З-за прыналежнасц? да новай веры.
На роздуме ? ц?хай адз?ноце,
Успам?на? свой ружакветны сад,
? сумава? па децях, па рабоце,
Па закаханых, што люб?л? там гуляць.
Маркоц??ся ён па сва?х занятках,
Заба?ках, што дарыл? асалоду:
Гуляць з дзяцьм?, ружы дарыць ?х маткам,
?, галубо? пусц??шы, бачыць згоду.
Салдацк?м жонкам раздаваць букеты,
Л?сты кахання адпра?ляць па просьбе,
Лячыць захвораных не тольк? целам,
а ? душу…
? тут на гэтым прыпын?цца мушу…
? тут на гэтым мушу прыпын?цца…
Бо раптам бачу, галубы на аканн?цы…
Два галубы, як мае быць, сядзяць-
Хто б мог падумаць - з Церн? прыляцел?!
Як мог ён гэты шанц не скарыстаць?
Кал? злав?? ?х, радасць акрыл?ла:
Галубцы ключ ад сада даручы?,
А галубку свой л?ст ён прычап??:
“Дзецям, каторых я люблю,
ад Валянц?на".
Тым часам да яго ? цямн?цу
Дзя?чынка малалетняя зайшла.
Ан?та:
-Доктар , прым? мяне , бо я сляпая!
Ан?та нев?душчаю была.
Ён гэта зразуме?, кал? другая-
Сястра яе - за ручку прывяла.
Дзя?чынка вобмацкам знайшла яго кален?,
Ён ажагну?ся, бласлав?? яе чало.
Спярша агляд павё? на аддаленн?,
Ад жалю нават сэрца заняло.
Было дзя?чо дз?воснай прыгажосц?,
Але на твары лёд вачэй сляпых.
На рук? ён падня? сляпую госцю,
Да сэрца прыгарну? яе, ац?х.
Дзя?чынка ?скл?кнула:
-Ой, бацюшка, як добра!
Як? Вы цёплы, я хачу да Вас!
? на руках сядзела до?га – до?га,
Пакуль сястра яе не стала закл?каць:
Юл?я:
-Давай хутчэй, свавольн?ца Ан?та!
Дзявочы голас чысты, як ручай,
З высок?х нот, абвенчаных н?быта
З высок?м небам, м?ла загуча?.
Так Юл?я ?вайшла ? яго пако?,
Дзе ён рашэння суднага чака?
Дзе ён адчу? усёй сваёй душою,
Што ён яе адразу пакаха?.
? мройным? чаканням? спав?та
Яна пачула ? сэрцы гэты кл?ч,
? адсылала назнарок Ан?ту,
Каб ?м было застацца ?два?х.
? так прамов?ла :
( тэкст прывяду дасло?на ,
бо з тых да?но няпамятных часо?
ён ста? узорам л?рык? любо?най,
якую апрамен?ла Любо?.)
-Я Вас люблю. ? што яшчэ патрэбна?
Што я магу да гэтага дадаць?
Цяпер , я разумею, Ваша воля,
Такая , што век вол? не в?даць.
? ?сё ж прашу, маёй няшчаснай дол?
Каб большага няшчасця не спазнаць,
Скажыце мне, што к?неце свавол?ць,
? больш ужо не будзеце вянчаць…
Сягоння днём Серап?а з Саб?най
На плошчы мусяць смерцю пакараць,
А Вас я ?ратавала, Вас пак?нуць.
Вы тольк? ?м пав?нны сам сказаць…
Але ён мо?чк? адгарну? паперы
? “Да ?васкрэсне Бог”- пача? чытаць,
Мал?тву новай правасла?най веры…
? Юл?я перашкаджаць не смела.
Пайшла ? мо?чк? зачын?ла дзверы.
Пачуццям шкадавання да?шы волю,
Ён вырашы? цыдулку нап?саць,
Павенчаных сва?х у горкай дол?
Перадсмяротным часам падтрымаць.
Цыдулка гэтая ?я?ляла сэрцы,
Кансператы?на змо?лена з душой.
Адно п?са? сябрам адз?наверцам,
Другое - м?лай Юл?? сваёй.
1-ы л?ст-сэрцайка:
“Братк?, цярп?це, Бог цярпе?.
Ён вас вянча?.Я вас люб??…
Я бласла?ляю вас цяпер
На цэлай вечнасц? прары?.
? мой бы? грэх, кал? цярплю,
Адпрэчы? рух душы,
Сваю надзею адштурхну?,
Каханне патушы?.
Але пакуль чутны званы
У кропельках дажджо?,
У першых лужынах вясны,
? купках галубо?,
Любо? магутная,як Бог,
? ро?ная Яму.
Яна народжвае жыццё,
? моцная таму.
? мы на смерць ?дзём без сло?,
Кал? вядзе Яна.
Не будзе без Яе пасло?
Кра?на н? адна.
Ляцяць вяльможныя паслы
Да любячых кра?н,
? вытыркаюць купалы
З-пад вопратк? жанчын.
Чаму мне верыць ? каму?
Кал? за той разлад
Людзей саджаюць у турму
Вачэй чужых дагляд!
А вочы той, што ясней зор
Убачаць тольк? жах,
Мой пасмяротны прыгавор
? кару на вачах.
Таму адчайныя цяпер
Не слухайце н?кога
Бог ёсць Любо?,
? ён цярпе?.
? ёсць любо?
Ад Бога…”
Хаце? ён гэты л?ст сябрам
Ан?тай перадаць
Але, падума?шы як раз
не ста? яе чакаць.
Ды сам за краты па?мкну?,
хоць мог яшчэ пажыць.
Прас?? ахову : за яго –
каханка? адпусц?ць!
Кал? на ран?цу яму
адсекл? галаву,
Панесл? ветры па зямл?
адвечную малву.
2-? л?ст-сэрцайка
Дзе ж падзелася шчасце,
Што так до?га шукаць?
Дзе ж падзелася пра?да,
Кал? Бог ста? караць?
Дай спрадвечнаму саду
Вяле? прападаць…
Слодыч шчасця- кахання
Нельга болей спазнаць.
Ды я г?ну не марна.
А з Прадвечнага вол?.
Юлька, де?чына гарна,
Прым? цяжку бяздолю.
Як маё блаславенне
На ?спам?н пра каханне.
Н? ? адным пакаленн?
Ён не зг?не дазвання.
Будзе ведаць па?свету
Тое, як я завуся,
А кал? мяне ?спомн?ш,
То я адгукнуся.
Дык бывай жа здаровы,
Правасла?ны народзе.
Жыв? ? шчасц?, каханн?,
Жыв? ? свабодзе!
Кал? часам на вочы
Нагорне сляз?на.
Не губляй сваёй веры,
Спамян? Валянц?на.
Зажурылася сэрца,
гэты сповед чыта?шы,
Засляз?л?ся вочы
У абедзьвюх дзя?чын.
Смерцю смерць выштурха?шы,
Ён жывы ? сягодня,
Па царко?ных канонах
Ста? святым Валянц?н.
? па веры вял?кай
Цуд дз?восны адбы?ся:
Людз? кажуць, н?быта
Стала бачыць Ан?та.
2015 г.
Сцэнар (да дню Святога Валянц?на)
Дзеючыя асобы:
Валянц?н - малады доктар ? духа?н?к
Кла?дз?й- прав?цель, прадста?н?к улады
Серап?а –лег?янер
Саб?на- жонка лег?янера Серап?а
Абв?нава?ца – чыно?н?к у Судзе
Суддзя - прадста?н?к Закону
Ан?та – малалетняя дачка наглядчыка турмы
Юл?я – старэйшая дачка наглядчыка турмы, сястра Ан?ты
Дзея адбываецца ? Церыне? ( Рымская ?мперыя)
Кла?дз?й:
–Як ты пасме? парушыць мой Указ?
На славу Кесара ?ваг? не звярну?!
Як ты пасме? Серап?а з Саб?най павянчаць?
А можа скажаш мне, што ты яго не чу??
Валянц?н:
-Я чу?.
Кла?дз?й:
Дык можа скажаш ён не для цябе?
Ц? можа ты з ус?х так? адз?н ,
Што права ме? законы парушаць ?
Ма?ча?, схава?шы погляд Валянц?н.
Адз?н ён веда? пра?ду ? ма?ча?.
Ён разуме? , кал? прыйшла Саб?на,
Што як дазнаюцца,то могуць пакараць.
Ён ? раней вянча? на пол? б?твы
Лег?янера?. Тольк? ён тады
Не бы? багат яшчэ Хрыстовай верай,
? ад яе адной ён мог чакаць бяды…
Ён сам яе прыня?…
?, мног?х пахрысц??шы,
Трыма? у тайне гэты свой пачын,
Бо без таго уладам Церынейск?м
Хапала пакараць яго прычын.
Ён, доктар сам, ? душ вясновых лекар,
Ужо вырашыць па-?ншаму не мог:
Бог ёсць Любо? ад веку ? да веку,
? бы? яму указам тольк? Бог.
Абв?нава?ца:
-Патрыцый Валянц?н! - грым?ць абв?нава?ца,-
Ц? прызнаеце Вы сваю в?ну?
Валянц?н:
У чым в?на? У тым што павянчацца
Смяротна хворым я дазвол?? на кану?
Суддзя:
-Ус?х тра?х да следства ? ? турму!
Валянц?н:
-Затое ж не гарэць у пекле…
Бяда прыйшла. ? па яе законах -
Адна бяда не ходз?ць, як вядома,-
Адз?наверца? павял? за краты.
Яго ж пак?нул?, хоць ён не в?наваты.
Усё ж цямн?цы зачын?л? дзверы
З-за прыналежнасц? да новай веры.
На роздуме ? ц?хай адз?ноце,
Успам?на? свой ружакветны сад,
? сумава? па децях, па рабоце,
Па закаханых, што люб?л? там гуляць.
Маркоц??ся ён па сва?х занятках,
Заба?ках, што дарыл? асалоду:
Гуляць з дзяцьм?, ружы дарыць ?х маткам,
?, галубо? пусц??шы, бачыць згоду.
Салдацк?м жонкам раздаваць букеты,
Л?сты кахання адпра?ляць па просьбе,
Лячыць захвораных не тольк? целам,
а ? душу…
? тут на гэтым прыпын?цца мушу…
? тут на гэтым мушу прыпын?цца…
Бо раптам бачу, галубы на аканн?цы…
Два галубы, як мае быць, сядзяць-
Хто б мог падумаць - з Церн? прыляцел?!
Як мог ён гэты шанц не скарыстаць?
Кал? злав?? ?х, радасць акрыл?ла:
Галубцы ключ ад сада даручы?,
А галубку свой л?ст ён прычап??:
“Дзецям, каторых я люблю,
ад Валянц?на".
Тым часам да яго ? цямн?цу
Дзя?чынка малалетняя зайшла.
Ан?та:
-Доктар , прым? мяне , бо я сляпая!
Ан?та нев?душчаю была.
Ён гэта зразуме?, кал? другая-
Сястра яе - за ручку прывяла.
Дзя?чынка вобмацкам знайшла яго кален?,
Ён ажагну?ся, бласлав?? яе чало.
Спярша агляд павё? на аддаленн?,
Ад жалю нават сэрца заняло.
Было дзя?чо дз?воснай прыгажосц?,
Але на твары лёд вачэй сляпых.
На рук? ён падня? сляпую госцю,
Да сэрца прыгарну? яе, ац?х.
Дзя?чынка ?скл?кнула:
-Ой, бацюшка, як добра!
Як? Вы цёплы, я хачу да Вас!
? на руках сядзела до?га – до?га,
Пакуль сястра яе не стала закл?каць:
Юл?я:
-Давай хутчэй, свавольн?ца Ан?та!
Дзявочы голас чысты, як ручай,
З высок?х нот, абвенчаных н?быта
З высок?м небам, м?ла загуча?.
Так Юл?я ?вайшла ? яго пако?,
Дзе ён рашэння суднага чака?
Дзе ён адчу? усёй сваёй душою,
Што ён яе адразу пакаха?.
? мройным? чаканням? спав?та
Яна пачула ? сэрцы гэты кл?ч,
? адсылала назнарок Ан?ту,
Каб ?м было застацца ?два?х.
? так прамов?ла :
( тэкст прывяду дасло?на ,
бо з тых да?но няпамятных часо?
ён ста? узорам л?рык? любо?най,
якую апрамен?ла Любо?.)
-Я Вас люблю. ? што яшчэ патрэбна?
Што я магу да гэтага дадаць?
Цяпер , я разумею, Ваша воля,
Такая , што век вол? не в?даць.
? ?сё ж прашу, маёй няшчаснай дол?
Каб большага няшчасця не спазнаць,
Скажыце мне, што к?неце свавол?ць,
? больш ужо не будзеце вянчаць…
Сягоння днём Серап?а з Саб?най
На плошчы мусяць смерцю пакараць,
А Вас я ?ратавала, Вас пак?нуць.
Вы тольк? ?м пав?нны сам сказаць…
Але ён мо?чк? адгарну? паперы
? “Да ?васкрэсне Бог”- пача? чытаць,
Мал?тву новай правасла?най веры…
? Юл?я перашкаджаць не смела.
Пайшла ? мо?чк? зачын?ла дзверы.
Пачуццям шкадавання да?шы волю,
Ён вырашы? цыдулку нап?саць,
Павенчаных сва?х у горкай дол?
Перадсмяротным часам падтрымаць.
Цыдулка гэтая ?я?ляла сэрцы,
Кансператы?на змо?лена з душой.
Адно п?са? сябрам адз?наверцам,
Другое - м?лай Юл?? сваёй.
1-ы л?ст-сэрцайка:
“Братк?, цярп?це, Бог цярпе?.
Ён вас вянча?.Я вас люб??…
Я бласла?ляю вас цяпер
На цэлай вечнасц? прары?.
? мой бы? грэх, кал? цярплю,
Адпрэчы? рух душы,
Сваю надзею адштурхну?,
Каханне патушы?.
Але пакуль чутны званы
У кропельках дажджо?,
У першых лужынах вясны,
? купках галубо?,
Любо? магутная,як Бог,
? ро?ная Яму.
Яна народжвае жыццё,
? моцная таму.
? мы на смерць ?дзём без сло?,
Кал? вядзе Яна.
Не будзе без Яе пасло?
Кра?на н? адна.
Ляцяць вяльможныя паслы
Да любячых кра?н,
? вытыркаюць купалы
З-пад вопратк? жанчын.
Чаму мне верыць ? каму?
Кал? за той разлад
Людзей саджаюць у турму
Вачэй чужых дагляд!
А вочы той, што ясней зор
Убачаць тольк? жах,
Мой пасмяротны прыгавор
? кару на вачах.
Таму адчайныя цяпер
Не слухайце н?кога
Бог ёсць Любо?,
? ён цярпе?.
? ёсць любо?
Ад Бога…”
Хаце? ён гэты л?ст сябрам
Ан?тай перадаць
Але, падума?шы як раз
не ста? яе чакаць.
Ды сам за краты па?мкну?,
хоць мог яшчэ пажыць.
Прас?? ахову : за яго –
каханка? адпусц?ць!
Кал? на ран?цу яму
адсекл? галаву,
Панесл? ветры па зямл?
адвечную малву.
2-? л?ст-сэрцайка
Дзе ж падзелася шчасце,
Што так до?га шукаць?
Дзе ж падзелася пра?да,
Кал? Бог ста? караць?
Дай спрадвечнаму саду
Вяле? прападаць…
Слодыч шчасця- кахання
Нельга болей спазнаць.
Ды я г?ну не марна.
А з Прадвечнага вол?.
Юлька, де?чына гарна,
Прым? цяжку бяздолю.
Як маё блаславенне
На ?спам?н пра каханне.
Н? ? адным пакаленн?
Ён не зг?не дазвання.
Будзе ведаць па?свету
Тое, як я завуся,
А кал? мяне ?спомн?ш,
То я адгукнуся.
Дык бывай жа здаровы,
Правасла?ны народзе.
Жыв? ? шчасц?, каханн?,
Жыв? ? свабодзе!
Кал? часам на вочы
Нагорне сляз?на.
Не губляй сваёй веры,
Спамян? Валянц?на.
Зажурылася сэрца,
гэты сповед чыта?шы,
Засляз?л?ся вочы
У абедзьвюх дзя?чын.
Смерцю смерць выштурха?шы,
Ён жывы ? сягодня,
Па царко?ных канонах
Ста? святым Валянц?н.
? па веры вял?кай
Цуд дз?восны адбы?ся:
Людз? кажуць, н?быта
Стала бачыць Ан?та.
2015 г.
Метки:
