Узяу за шчэлепы
Узя? за шчэлепы
Канкрэтна дэман узя? ма?х суседзя? за шчэлепы, ужо ? рожк?, ? капытцы паказваюцца. А пачалося ?ся з ?коны Божай Мац? Пекарскай, падобная ?кона в?с?ць у мяне ? спальн? над дзвярыма, якую я ?зя? ад бабул? Марус?, мац? майго бацьк?. Я крыху ?жо п?са? пра гэта ? фесбуку раней. А цяпер больш падрабязней.
Мае суседз?, хто яны? М?кола ? Святлана Яцев?чы. Кал? тольк? засял?лся ? кватэры, мы неяк як бы ? спрабавал? сябраваць, хадз?л? адз?н да аднаго ? госц?, запрашал? на дн? нараджэння, але праз гадо? сем раптам Веран?ка за?важыла, што прыйдзеш да ?х са сваёй гарэлкай, а ? ?х нават ? закуск? няма, прыходз?цца сваю нясц?, а запрос?ш пасля гасцей ?х на дзень нараджэння, дык яны вып’юць нашу гарэлку, а пад канец яшчэ ? нахамяць нам, ? абганяць, ? абга?няюць. Адным словам гадо? дваццаць мы з суседзям?, — здаро?-прывет, ? н?як?х агульных спра? ? пасядзелак. М?кола до?г? час бы? дэканам б?бл?ятэчнага факультэта ва ?н?верс?тэце Культуры, цяпер проста чытае лекцы?. Святлана некал? займался танцам?, потым некаторы час была нават Загадчыкам Цэнтральнага раёна аддзела культуры, а цяпер дырэктарам музея “Дом Ваньков?ча?”. Ад першага шлюба ? яе засталася дачка Оля, а ? Кол? сын, як? рэдка прыязджае, а разам нажыл? яшчэ аднаго агульнага сына Вас?ля, якога я з дзяц?нства навучы? здаро?кацца з суседзям?. Цяпер Вас?ль рэдка заязджае да бацько?, жыве асобна, а Вольга, накольк? ведаю, увогуле хаваецца ? А?страл??. Раней до?г? час жыла ? ?спан??, прывезла адтуль метыса, вельм? шустрага ? падобнага да Пушк?на, Чыквуза Чабуэза, — такое ? яго ?мя ? прозв?шча. Гадо? кольк? пажыла ? М?нску ? зно? пусц?лася ? бяга. Накольк? ведаю, нешта з наркотыкам? завязана…
А цяпер пра сам канфл?кт. Як дэман можа браць за шчэлепы чалавечыя душы ? круц?ць ?м?, як яму ?здумаецца, а то ? праз калена пераг?наць, што людз? зус?м страчваюць адчуванне рэальнасц? ? розум.
Па?таруся. У нядзелю ?шл? з Веран?кай ва ?рубле?ск?, ? ? нашым пад’ездзе ?бачы? на сметн?цы выста?лены вобраз Божай Мац? Пекарскай, такая пад шклом, у рамачцы… В?давочна, што до?г? час знаходз?лася ? вёсцы, магчыма, бацьк? падарыл? дзецям, але вось дзец? чамусьц? вык?нул? на сметн?к. Кажу Верн?цы: “Кал? будзем вяртацца ? будзе стаяць тут, забяру сабе”, — Веран?ка адрузу пачала пярэчыць ? пратэставаць:
— Навошта табе браць на сябе чужыя грах??
— Ну, не пак?даць жа мне Божую Мац? на сметн?цы?
Вяртаемся. Ста?ць на тым жа месцы. Заб?раю дахаты. У панядзелак памы?, пафарбава? рамачку ружовай фарбай, закруц?? самарэзы, вяровачку пачап??… Узя? перфаратар ? намеры?ся прасвярл?ць у сцяне дз?рку. Але з ?нструментам роб?цца штосьц? неверагоднае, уключаю — працуе, падымаю вышэй галавы, каб прасвярл?ць дз?рку, — адключаецца. ? так некальк? разо?. Ужо хаце? зван?ць Тадэушу, каб разабрацца, што за цуды вык?двае яго ?нструмент? Выскачыла з кватэры Святлана: “Што ты зб?раешся раб?ць на нашай агульнай тэрыторы??”.
— Вось ?кону прыстрою… А Коля дома? — пытаюся ? яе, бо хаце? прадэманстраваць, што за неверагоднасць чворыцца з перфаратарам.
— Не, няма…
Але кал? мой перфаратар мерна загрука? ? я пача? свярл?ць адтул?ну, яна зно? выскачыла з кватэры: “Ты можаш ц?шэй? Коля анлайн лекцыю праводз?ць!” — сказала так, быццам Коля адлятае з ?лонам Маскам на Марс.
Хаце? пажартаваць, як жа ён анлайн лекцыю праводз?ць, кал? яго няма дома, але прама?ча?. Адтул?ну прасвярл?ць добрым перфаратарам хв?л?нная справа, адгруката?, заб?? дра?ляную пробку, закруц?? самарэз, прымера? як будзе в?сець вобраз Багародз?цы. Н?жн? край зв?сае н?жэй узро?ня праёма. Не прыгожа. Прыкруц?? дзве метал?чныя планачк? зн?зу, як бы падпёр яе, ? цяпер ?кона стала пад вуглом 35 градуса? да прахода, самае тое, што ? трэба. Наступным днём Веран?ка заходз?ць з нашым старэйшым сынам М?колам, ён яе з работы забра?, вырашы? нас праведаць, — сутыкнулася ? праходзе са Святланай, якая адразу нак?нулася на Веран?ку:
— Убер?те этую ?кону, я её боюсь! — яна нарадз?лася ? Расе? ? беларускай мовай так ? не авалодала.
— Тае бяды, — здз?в?лася Веран?ка, пац?сну?шы плячыма, — перахрысц?ся ? не будеш баяцца.
Наступным днём Святлана лов?ць мяне каля пад’езда: “Анатоль, што ты за ?кону на праходзе павес??. Здым? яе, бо я баюся яе”.
— Здравствуйе, не ? падумаю. Дык Бога ? трэба баяцца, — адказа? я, — што ты думала, н? Бога не баяцца, н? людзей не саромецца?
В?давочна, што яна засталася незадаволенаю, бо яшчэ нешта гаварыла ?след, але мяне за павадок пацягнула Пацешка ?, не даслуха?шы, рушы? на прагулку.
А праз дзень знайшо? каля чырвонага “афганскага” дома карц?ну Валерыя Пес?на “Галубы”. До?га круц?? яе, — усё ж так? твор мастацтва, хоць ? праб?та палатно ? адным месцы, ? памер завял?к?, але забра? з сабою. Вырашы? павес?ць у тым жа агульным прадбанн?ку. Даста? перфаратар, свярлю… Выскоквае сусед М?кола: “Што ты зно? роб?ш? Ты ? мяне спыта?ся, што зно? нешта сверл?ш?”
— А ты ? мяне пыта?ся, кал? веша? карц?ну Рыгора?
Ён пача? граз?ць м?л?цыяй, абяцаць, што абавязкова нап?ша заяву, што ? мяне грошай шмат, што зно? буду плац?ць штрафы. Даста? маб?льн?к ? пача? фоткаць маю карц?ну ? тое, што я свярлю дз?рку.
— Што хочаш, тое ? раб?. Ты за?сёды бы? стукачом, ?м ? заста?ся, — адказа? я на яго выпады, бо спрачацца ? штосьц? даказваць яму, — не хацелася.
Закруц?? самарэзы ? павес?? карц?ну, дарэчы на сцяну, якая прымыкае да маёй кватэры. Праз кольк? гадз?н, выходзячы з Пацешкай гуляць, ледзь адчын?? дзверы, бо карц?на была знятая ? прыста?леная да ма?х дзвярэй. Спакойна павес?? яе на месца ? пайшо? гуляць з сабачкай. Так па?таралася некальк? разо?, ён здыма? карц?ну ? прыста?ля? да ма?х дзвярэй. Праз нейк? час за?важы?, што ён зня? карц?ну Рагора, якую некал? павес?? на сваю сцену ? забра? у кватэру, каб я не мог папракнуць яго болей, а потым прыбра? на сваёй палав?не дошк?, як?я стаял? ? кутку, ? схава? велас?пед, як? ?весь час зам?на?, бо залаз?? на маю палав?ну, якую я кал?сьц? гадо? кольк? таму, размера?шы рулеткай, акрэсл?? чырвоным ало?кам. А потым прыбра? сваё люстэрка, якое некал? ён да? мне ? я павес?? яго на свой шкафчык. Сёння на сваёй палав?не я разабра? скрынку, якую кал?сьц? зб?? з дошак ? ? якой схава? два бава?няныя адз?ялы ? кавалак паралона… Так?м чынам Божая Мац? Перакская, як бы ачысц?ла прастору перад сабою. Прыбра? скрыню, падмё?, усё вымы?… Любата. ? кал? бы? ужо ? кавтэры, Пацешка пачала пага?кваць, яна за?сёды га?кае, кал? чуе, што ? прадбанн?к нехта заходз?ць, — ахо?вае наш дом ? папярэджвае, што побач чужыя. Гэта пачалося пасля таго, як да мяне з пагромам улам??ся Губаз?к. Адчыняю дзверы: Святлана зняла карц?ну ? тольк? што пастав?ла яе каля сцяны.
— Вы што зус?м ужо аф?гел?? Я дума?, тольк? Коля хернёю займаецца, а яшчэ ? ты, аказываецца.
— Здымай ?кону!!! — запатрабавала яна, бо сама здыму.
— Я табе здыму! Тольк? паспрабуй, дзесяць дзён не пройдзе, здохнеце, як сабак?.
Адым словам, вось так?я разборк? цяпер у мяне з суседзям?. Хочацца ?ншы раз спытацца, вам заплац?л?, ц? проста вельм? папрас?л? ? вы бясплатна працуеце на органы?
Канкрэтна дэман узя? ма?х суседзя? за шчэлепы, ужо ? рожк?, ? капытцы паказваюцца. А пачалося ?ся з ?коны Божай Мац? Пекарскай, падобная ?кона в?с?ць у мяне ? спальн? над дзвярыма, якую я ?зя? ад бабул? Марус?, мац? майго бацьк?. Я крыху ?жо п?са? пра гэта ? фесбуку раней. А цяпер больш падрабязней.
Мае суседз?, хто яны? М?кола ? Святлана Яцев?чы. Кал? тольк? засял?лся ? кватэры, мы неяк як бы ? спрабавал? сябраваць, хадз?л? адз?н да аднаго ? госц?, запрашал? на дн? нараджэння, але праз гадо? сем раптам Веран?ка за?важыла, што прыйдзеш да ?х са сваёй гарэлкай, а ? ?х нават ? закуск? няма, прыходз?цца сваю нясц?, а запрос?ш пасля гасцей ?х на дзень нараджэння, дык яны вып’юць нашу гарэлку, а пад канец яшчэ ? нахамяць нам, ? абганяць, ? абга?няюць. Адным словам гадо? дваццаць мы з суседзям?, — здаро?-прывет, ? н?як?х агульных спра? ? пасядзелак. М?кола до?г? час бы? дэканам б?бл?ятэчнага факультэта ва ?н?верс?тэце Культуры, цяпер проста чытае лекцы?. Святлана некал? займался танцам?, потым некаторы час была нават Загадчыкам Цэнтральнага раёна аддзела культуры, а цяпер дырэктарам музея “Дом Ваньков?ча?”. Ад першага шлюба ? яе засталася дачка Оля, а ? Кол? сын, як? рэдка прыязджае, а разам нажыл? яшчэ аднаго агульнага сына Вас?ля, якога я з дзяц?нства навучы? здаро?кацца з суседзям?. Цяпер Вас?ль рэдка заязджае да бацько?, жыве асобна, а Вольга, накольк? ведаю, увогуле хаваецца ? А?страл??. Раней до?г? час жыла ? ?спан??, прывезла адтуль метыса, вельм? шустрага ? падобнага да Пушк?на, Чыквуза Чабуэза, — такое ? яго ?мя ? прозв?шча. Гадо? кольк? пажыла ? М?нску ? зно? пусц?лася ? бяга. Накольк? ведаю, нешта з наркотыкам? завязана…
А цяпер пра сам канфл?кт. Як дэман можа браць за шчэлепы чалавечыя душы ? круц?ць ?м?, як яму ?здумаецца, а то ? праз калена пераг?наць, што людз? зус?м страчваюць адчуванне рэальнасц? ? розум.
Па?таруся. У нядзелю ?шл? з Веран?кай ва ?рубле?ск?, ? ? нашым пад’ездзе ?бачы? на сметн?цы выста?лены вобраз Божай Мац? Пекарскай, такая пад шклом, у рамачцы… В?давочна, што до?г? час знаходз?лася ? вёсцы, магчыма, бацьк? падарыл? дзецям, але вось дзец? чамусьц? вык?нул? на сметн?к. Кажу Верн?цы: “Кал? будзем вяртацца ? будзе стаяць тут, забяру сабе”, — Веран?ка адрузу пачала пярэчыць ? пратэставаць:
— Навошта табе браць на сябе чужыя грах??
— Ну, не пак?даць жа мне Божую Мац? на сметн?цы?
Вяртаемся. Ста?ць на тым жа месцы. Заб?раю дахаты. У панядзелак памы?, пафарбава? рамачку ружовай фарбай, закруц?? самарэзы, вяровачку пачап??… Узя? перфаратар ? намеры?ся прасвярл?ць у сцяне дз?рку. Але з ?нструментам роб?цца штосьц? неверагоднае, уключаю — працуе, падымаю вышэй галавы, каб прасвярл?ць дз?рку, — адключаецца. ? так некальк? разо?. Ужо хаце? зван?ць Тадэушу, каб разабрацца, што за цуды вык?двае яго ?нструмент? Выскачыла з кватэры Святлана: “Што ты зб?раешся раб?ць на нашай агульнай тэрыторы??”.
— Вось ?кону прыстрою… А Коля дома? — пытаюся ? яе, бо хаце? прадэманстраваць, што за неверагоднасць чворыцца з перфаратарам.
— Не, няма…
Але кал? мой перфаратар мерна загрука? ? я пача? свярл?ць адтул?ну, яна зно? выскачыла з кватэры: “Ты можаш ц?шэй? Коля анлайн лекцыю праводз?ць!” — сказала так, быццам Коля адлятае з ?лонам Маскам на Марс.
Хаце? пажартаваць, як жа ён анлайн лекцыю праводз?ць, кал? яго няма дома, але прама?ча?. Адтул?ну прасвярл?ць добрым перфаратарам хв?л?нная справа, адгруката?, заб?? дра?ляную пробку, закруц?? самарэз, прымера? як будзе в?сець вобраз Багародз?цы. Н?жн? край зв?сае н?жэй узро?ня праёма. Не прыгожа. Прыкруц?? дзве метал?чныя планачк? зн?зу, як бы падпёр яе, ? цяпер ?кона стала пад вуглом 35 градуса? да прахода, самае тое, што ? трэба. Наступным днём Веран?ка заходз?ць з нашым старэйшым сынам М?колам, ён яе з работы забра?, вырашы? нас праведаць, — сутыкнулася ? праходзе са Святланай, якая адразу нак?нулася на Веран?ку:
— Убер?те этую ?кону, я её боюсь! — яна нарадз?лася ? Расе? ? беларускай мовай так ? не авалодала.
— Тае бяды, — здз?в?лася Веран?ка, пац?сну?шы плячыма, — перахрысц?ся ? не будеш баяцца.
Наступным днём Святлана лов?ць мяне каля пад’езда: “Анатоль, што ты за ?кону на праходзе павес??. Здым? яе, бо я баюся яе”.
— Здравствуйе, не ? падумаю. Дык Бога ? трэба баяцца, — адказа? я, — што ты думала, н? Бога не баяцца, н? людзей не саромецца?
В?давочна, што яна засталася незадаволенаю, бо яшчэ нешта гаварыла ?след, але мяне за павадок пацягнула Пацешка ?, не даслуха?шы, рушы? на прагулку.
А праз дзень знайшо? каля чырвонага “афганскага” дома карц?ну Валерыя Пес?на “Галубы”. До?га круц?? яе, — усё ж так? твор мастацтва, хоць ? праб?та палатно ? адным месцы, ? памер завял?к?, але забра? з сабою. Вырашы? павес?ць у тым жа агульным прадбанн?ку. Даста? перфаратар, свярлю… Выскоквае сусед М?кола: “Што ты зно? роб?ш? Ты ? мяне спыта?ся, што зно? нешта сверл?ш?”
— А ты ? мяне пыта?ся, кал? веша? карц?ну Рыгора?
Ён пача? граз?ць м?л?цыяй, абяцаць, што абавязкова нап?ша заяву, што ? мяне грошай шмат, што зно? буду плац?ць штрафы. Даста? маб?льн?к ? пача? фоткаць маю карц?ну ? тое, што я свярлю дз?рку.
— Што хочаш, тое ? раб?. Ты за?сёды бы? стукачом, ?м ? заста?ся, — адказа? я на яго выпады, бо спрачацца ? штосьц? даказваць яму, — не хацелася.
Закруц?? самарэзы ? павес?? карц?ну, дарэчы на сцяну, якая прымыкае да маёй кватэры. Праз кольк? гадз?н, выходзячы з Пацешкай гуляць, ледзь адчын?? дзверы, бо карц?на была знятая ? прыста?леная да ма?х дзвярэй. Спакойна павес?? яе на месца ? пайшо? гуляць з сабачкай. Так па?таралася некальк? разо?, ён здыма? карц?ну ? прыста?ля? да ма?х дзвярэй. Праз нейк? час за?важы?, што ён зня? карц?ну Рагора, якую некал? павес?? на сваю сцену ? забра? у кватэру, каб я не мог папракнуць яго болей, а потым прыбра? на сваёй палав?не дошк?, як?я стаял? ? кутку, ? схава? велас?пед, як? ?весь час зам?на?, бо залаз?? на маю палав?ну, якую я кал?сьц? гадо? кольк? таму, размера?шы рулеткай, акрэсл?? чырвоным ало?кам. А потым прыбра? сваё люстэрка, якое некал? ён да? мне ? я павес?? яго на свой шкафчык. Сёння на сваёй палав?не я разабра? скрынку, якую кал?сьц? зб?? з дошак ? ? якой схава? два бава?няныя адз?ялы ? кавалак паралона… Так?м чынам Божая Мац? Перакская, як бы ачысц?ла прастору перад сабою. Прыбра? скрыню, падмё?, усё вымы?… Любата. ? кал? бы? ужо ? кавтэры, Пацешка пачала пага?кваць, яна за?сёды га?кае, кал? чуе, што ? прадбанн?к нехта заходз?ць, — ахо?вае наш дом ? папярэджвае, што побач чужыя. Гэта пачалося пасля таго, як да мяне з пагромам улам??ся Губаз?к. Адчыняю дзверы: Святлана зняла карц?ну ? тольк? што пастав?ла яе каля сцяны.
— Вы што зус?м ужо аф?гел?? Я дума?, тольк? Коля хернёю займаецца, а яшчэ ? ты, аказываецца.
— Здымай ?кону!!! — запатрабавала яна, бо сама здыму.
— Я табе здыму! Тольк? паспрабуй, дзесяць дзён не пройдзе, здохнеце, як сабак?.
Адым словам, вось так?я разборк? цяпер у мяне з суседзям?. Хочацца ?ншы раз спытацца, вам заплац?л?, ц? проста вельм? папрас?л? ? вы бясплатна працуеце на органы?
Метки:
