Думк з закрытым вачыма
Прыв?танне, мой сябар. Мне вельм? хочацца падзял?ца сва?м? ?ражанням?.
Адразу прашу прабачэнне за тое, што апавяданне вяду на беларускай мове, чамусьц? думк? ? маёй галаве блытаюца менав?та ? так?м варыянце.
Не гледзячы на тое, што мне стукнула амаль 24 гады ад нараджэння, я першы раз за свой невял?к? век пабачыла жыццё за мяжой нашай кра?ны. Так?м чынам, давялося мне пабываць у магутным горадзе Сант-Пецярбургу.
Адпра?лял?ся мы з сябрам? на машыне цёмнай ноччу. Дарога была не вельм? добрая, на працягу ?сяго шляху бачымасц? перашкаджа? густы белы туман. Некальк? разо? прыходз?лась раб?ць прыпынк? на а?тазапра?ку, ? вось, маё першае знаёмства з руск?м? рубл?кам? здзейсн?лася! Было яшчэ адно прыемнае адкрыццё – аказваеццца кава-а?тамат мае такую функцыю, як выдача здачы! Аб гэтым мне паведа? азд?н вельм? жвавы ? паз?ты?ны дзядзечка, як? трыва? шлях, напэ?на, з экскурс?яй на Пушк?нск?я горы. Паездкада да П?тэра мне паказалася не вельм? маруднай, так як час ад часу трох? к?марыла ?ддавалася сва?м сонным фантаз?ям, што не магу сказать пра сва?х сашляхо?ца?.
Пачало в?днець, сон кудысц? зн?к, ? вакол малявал?ся нязвыклыя малюнк?. Н?чога не скажаш, гэта, мой сябра, Рассея! Ехал? мы праз нейк? пасёлак. Хаты ?се абшарпаныя, у нас так?я знойдзеш тольк? на зак?нутых хурах, ? то, ?х можна на пальцах перал?чыць! Заборы ломаныя, ?сё такое ня?тульнае, нязграбнае, як так можна, мне гэтае не паняць. Ня?жо жыхарам прыемна знаходз?цца, працаваць ? жыць у так?х абстав?нах?! Проста жах нейк?!
А ? якое абурэнне мяне прывё? не скошаны ?здо?ж трасы баршчэ?н?к, як? з’я?ляецца прычынай не самых прыемных успам?на? з дзяц?нсва. Па нейкай ?нэрцы? ма? вочы адразу ж перавял? поз?рк на далон?. Але ?сё добра, рук? згоеныя.
? так ?зн?кала думка за думкай, час ляце?, а на дарозе ?сё боль ? больш з’я?лялася розных рэкламных шыльда?, як?я круц?л?ся, перал?вал?ся разнакаляровай ?люм?нацыяй ? несл? абсалютна разнастайную ?нфармацыю. Вочы разбягал?ся, усё прачытаць не хватала часу. Потым паказал?ся розныя аптовыя рынк?, супермаркеты, а?тасалоны, вял?кая колькасць масто?, як?я пераплятал?ся м?ж сабой…….Вось ён, так? до?гачаканны, вял?к? ? зус?м чужы, Санкт-Пецярбург! Прымай гасцей з вял?кай вёск?!
Шырок?я вул?цы, вял?зарныя старыя пабудо?к?….. Нато?пы людзей, яшчэ больш а?тамашын…Горад жыве, ?сё м?тусцца, перамяшчаецца, свец?цца, бяжыць. Мегапол?с…
Першае, што нам к?нулася ? вочы ? паказалася не зус?м для нас звыклым, гэта ежа. Вакол нейк?я ларочк?, лавачк?, к?ёск?, крамы з свежай выпечкай, чыбурэкам?, ? з друг?м? стравам? груз?нскай кухн?. Жыхары с?лкуюцца прама нахаду, такое пачуццё, што нармальна паесц? ?м не хапае часу. Звычайную сталовую мы не знайшл?, прасцей было пераняць звычк? мясцовых......
Нарэшце дабрал?ся да цэнтру…Такой прыгажосц? я яшчэ не бачыла, але ?сё аглядзець за некальк? гадз?н проста не магчыма. Прагулял?ся па дварцовай наберажнай, пабачыл? сапра?дны з?мн? дварэц (як до?га я пра гэта марыла!). Вакол адкрывалася такая цудная панарама: легендарная рака Нява, Дварцовы мост, Петрапа?ла?ск? сабор, Тро?цк? мост, Крэйсер А?рора,- зрэшты ?сяго не перал?чыць. ? вось мы знаходз?мся на плошчы ля Аляксандра?скай калонны. Недзе недалёка праязжае царская карэта с эк?пажам, да праходжых чапляецца раджаны Пётр Першы з Кацярынай Вял?кай, даносяца шчалчк? ад фотакамер турыста?. Ну быццам бы як ? пав?нна быць, але кал? прыглядзецца ?важл?вей да ?сяго таго, што адбываецца, настрой пачынае трох? затухаць. Вакол калонны ?складзены кветк?, вянк?, свечк?, фотаздымк?, цацк? 224 заг?ну?шым у ав?акатастрофе ? Ег?пце. В?дов?шча душараздз?ральнае, сляза сама сабой выкатываецца з вачэй…..До?га прагульвацца нам не дазвол?ла халоднае надвор’е. Хацелася хутчэй схавацца ? цеплыню. Так мы скора апынул?ся ? машыне.
? зно? панесл?ся розныя думк? ? разважанн?. Так? старажытны горад, горад са сваёй г?сторыяй, памяццю, арх?тэктурай, разнастайным? кашто?насцям?. Але ? той жа час наводзяць нейк? сум нямытыя вокны пабудо? на пазадворках, старыя электрычныя правады, як?я абыякава балтаюцца, да?но някрашаныя фасады дамо?. Вось такая яна, гэта Северная стал?ца….
? людз? тут нейк?я дз??ныя. Каб атрымаць адказ, як прайсц? да пэ?нага месца, прыйшлось прыпын?ць не малую колькасць чалавек. Хто проста раб?? выгляд, што не чуе, хто пачына? пял?ца на маб?льны ? праходз?? м?ма, хто хава?ся за навушн?кам?. Не, ну сапра?ды дз?к?я! А ?смешк? ад ?х чакаць не варта.
Цямнела….? горад пача? дыхаць ?ншым жыццём….Людз? спяшал?ся дахаты, тратуары ? пераходы ажыв?л?ся. Стаяць на адном месцы было нельга, магл? знясц? з ног ? не за?важыць. Ад ?люм?нацы? вакол ?сё з?хацела разнакаляровым? агеньчыкам?. Пабудовы ператварыл?ся ? навагодн?я ёлк?. Па дарогам несл?ся з вял?кай хуткасцю а?тамаб?л?, так што нашу машыну проста разгойдвала па ?с?м бакам. Тварылася нешта неверагоднае!
Прыйшо? час разв?тання з так?м ужо родным, казалась, для нас месцам.
Дапабачэння П?тэр! Мы вернемся зно?!
Чакае нас до?гая цяжкая дарога… Прыпынк?. ? думк?…думк?…думк?….
Адразу прашу прабачэнне за тое, што апавяданне вяду на беларускай мове, чамусьц? думк? ? маёй галаве блытаюца менав?та ? так?м варыянце.
Не гледзячы на тое, што мне стукнула амаль 24 гады ад нараджэння, я першы раз за свой невял?к? век пабачыла жыццё за мяжой нашай кра?ны. Так?м чынам, давялося мне пабываць у магутным горадзе Сант-Пецярбургу.
Адпра?лял?ся мы з сябрам? на машыне цёмнай ноччу. Дарога была не вельм? добрая, на працягу ?сяго шляху бачымасц? перашкаджа? густы белы туман. Некальк? разо? прыходз?лась раб?ць прыпынк? на а?тазапра?ку, ? вось, маё першае знаёмства з руск?м? рубл?кам? здзейсн?лася! Было яшчэ адно прыемнае адкрыццё – аказваеццца кава-а?тамат мае такую функцыю, як выдача здачы! Аб гэтым мне паведа? азд?н вельм? жвавы ? паз?ты?ны дзядзечка, як? трыва? шлях, напэ?на, з экскурс?яй на Пушк?нск?я горы. Паездкада да П?тэра мне паказалася не вельм? маруднай, так як час ад часу трох? к?марыла ?ддавалася сва?м сонным фантаз?ям, што не магу сказать пра сва?х сашляхо?ца?.
Пачало в?днець, сон кудысц? зн?к, ? вакол малявал?ся нязвыклыя малюнк?. Н?чога не скажаш, гэта, мой сябра, Рассея! Ехал? мы праз нейк? пасёлак. Хаты ?се абшарпаныя, у нас так?я знойдзеш тольк? на зак?нутых хурах, ? то, ?х можна на пальцах перал?чыць! Заборы ломаныя, ?сё такое ня?тульнае, нязграбнае, як так можна, мне гэтае не паняць. Ня?жо жыхарам прыемна знаходз?цца, працаваць ? жыць у так?х абстав?нах?! Проста жах нейк?!
А ? якое абурэнне мяне прывё? не скошаны ?здо?ж трасы баршчэ?н?к, як? з’я?ляецца прычынай не самых прыемных успам?на? з дзяц?нсва. Па нейкай ?нэрцы? ма? вочы адразу ж перавял? поз?рк на далон?. Але ?сё добра, рук? згоеныя.
? так ?зн?кала думка за думкай, час ляце?, а на дарозе ?сё боль ? больш з’я?лялася розных рэкламных шыльда?, як?я круц?л?ся, перал?вал?ся разнакаляровай ?люм?нацыяй ? несл? абсалютна разнастайную ?нфармацыю. Вочы разбягал?ся, усё прачытаць не хватала часу. Потым паказал?ся розныя аптовыя рынк?, супермаркеты, а?тасалоны, вял?кая колькасць масто?, як?я пераплятал?ся м?ж сабой…….Вось ён, так? до?гачаканны, вял?к? ? зус?м чужы, Санкт-Пецярбург! Прымай гасцей з вял?кай вёск?!
Шырок?я вул?цы, вял?зарныя старыя пабудо?к?….. Нато?пы людзей, яшчэ больш а?тамашын…Горад жыве, ?сё м?тусцца, перамяшчаецца, свец?цца, бяжыць. Мегапол?с…
Першае, што нам к?нулася ? вочы ? паказалася не зус?м для нас звыклым, гэта ежа. Вакол нейк?я ларочк?, лавачк?, к?ёск?, крамы з свежай выпечкай, чыбурэкам?, ? з друг?м? стравам? груз?нскай кухн?. Жыхары с?лкуюцца прама нахаду, такое пачуццё, што нармальна паесц? ?м не хапае часу. Звычайную сталовую мы не знайшл?, прасцей было пераняць звычк? мясцовых......
Нарэшце дабрал?ся да цэнтру…Такой прыгажосц? я яшчэ не бачыла, але ?сё аглядзець за некальк? гадз?н проста не магчыма. Прагулял?ся па дварцовай наберажнай, пабачыл? сапра?дны з?мн? дварэц (як до?га я пра гэта марыла!). Вакол адкрывалася такая цудная панарама: легендарная рака Нява, Дварцовы мост, Петрапа?ла?ск? сабор, Тро?цк? мост, Крэйсер А?рора,- зрэшты ?сяго не перал?чыць. ? вось мы знаходз?мся на плошчы ля Аляксандра?скай калонны. Недзе недалёка праязжае царская карэта с эк?пажам, да праходжых чапляецца раджаны Пётр Першы з Кацярынай Вял?кай, даносяца шчалчк? ад фотакамер турыста?. Ну быццам бы як ? пав?нна быць, але кал? прыглядзецца ?важл?вей да ?сяго таго, што адбываецца, настрой пачынае трох? затухаць. Вакол калонны ?складзены кветк?, вянк?, свечк?, фотаздымк?, цацк? 224 заг?ну?шым у ав?акатастрофе ? Ег?пце. В?дов?шча душараздз?ральнае, сляза сама сабой выкатываецца з вачэй…..До?га прагульвацца нам не дазвол?ла халоднае надвор’е. Хацелася хутчэй схавацца ? цеплыню. Так мы скора апынул?ся ? машыне.
? зно? панесл?ся розныя думк? ? разважанн?. Так? старажытны горад, горад са сваёй г?сторыяй, памяццю, арх?тэктурай, разнастайным? кашто?насцям?. Але ? той жа час наводзяць нейк? сум нямытыя вокны пабудо? на пазадворках, старыя электрычныя правады, як?я абыякава балтаюцца, да?но някрашаныя фасады дамо?. Вось такая яна, гэта Северная стал?ца….
? людз? тут нейк?я дз??ныя. Каб атрымаць адказ, як прайсц? да пэ?нага месца, прыйшлось прыпын?ць не малую колькасць чалавек. Хто проста раб?? выгляд, што не чуе, хто пачына? пял?ца на маб?льны ? праходз?? м?ма, хто хава?ся за навушн?кам?. Не, ну сапра?ды дз?к?я! А ?смешк? ад ?х чакаць не варта.
Цямнела….? горад пача? дыхаць ?ншым жыццём….Людз? спяшал?ся дахаты, тратуары ? пераходы ажыв?л?ся. Стаяць на адном месцы было нельга, магл? знясц? з ног ? не за?важыць. Ад ?люм?нацы? вакол ?сё з?хацела разнакаляровым? агеньчыкам?. Пабудовы ператварыл?ся ? навагодн?я ёлк?. Па дарогам несл?ся з вял?кай хуткасцю а?тамаб?л?, так што нашу машыну проста разгойдвала па ?с?м бакам. Тварылася нешта неверагоднае!
Прыйшо? час разв?тання з так?м ужо родным, казалась, для нас месцам.
Дапабачэння П?тэр! Мы вернемся зно?!
Чакае нас до?гая цяжкая дарога… Прыпынк?. ? думк?…думк?…думк?….
Метки:
