Свидетельница Сведка на белорусском языке

Сон паласнула маланкай. На падлогу з падваконня пачал? сцякаць халодныя руча?. Вада на падлозе, у цемраз?, здавалася непразрыстаю, крываваю. Рыпну? ложак. З прыкрасцю яна адк?нула ко?дру, стомлена пакрочыла да ветру. На акне трапятала тое, што яны называл? запавесам?. Грукнул? рамы, паветра ? пако? спын?лася. Жанчына нах?л?лася над гэтай неспадзяванай вадой. З ночы на нас абедзвюх напала Памяць.

*

...Адз?нае, што бачыла яна тады, пасля таго, як пачула асцярожныя крок? ? кал?доры, вось гэтая цёплая вада на падлозе. Зняверанай рукою дакранулася, без сумнення?: кро?. Чамусьц? пабегла за анучкай - н?чым не магла спын?ць страх, як? чапля?ся спалоханным дз?цём за яе адз?ную святочную сукенку. Што здарылася з ?м, яе маленьк?м дарослым хлопчыкам? У новай кватэры з цяжкасцю, задыхаючыся, знайшла яго. Абапершыся на падваконн?к, сын стая? тварам да гэтага лесу, што ? зараз шум?ць для яе.

- Н?чога не гавары, мама!..

? мац?, якой дзвол?л? дакрануцца да ягонай шчак?, сцерц? кро?, што запяклася на хлапечых вуснах, успомн?ла як ён, яшчэ малы Федзька, паб??ся з таварышам? за дзя?чынку. Пяц?гадовы, так жа сядзе? ? ма?ча?, тольк? ? вачах яго плыл? вясёлк? слёз... А сёння ён амаль чужое дз?цё. Ды не, не чужое - бацькава.

Што яшчэ сказаць пра той вечар? Адз?нае, што бачыла скрозь сон - як да ран?цы свяц??ся начн?к на кухн?. Алена ляжала каля мяне, а яе муж, Янка, як? ?жо ? мужам бы? тольк? ?вечары, даверл?ва пераказва? адз?наму свайму хлопцу жыццё. ? яна не спала - прыслухвалася да кожнага мужавага слова -

сёння Ян прыйшо? шчасл?вы... На гарызонце яе каханка "заззяла новая зорка". Ох, кольк? ?х было, гаротных!

Тую ноч, упершыню, мы правял? разам з ёю. Вось на гэтым ложку. Яна гладз?ла мяне па галаве, ?, зус?м як сёння, у прыцемках, я радавалася, што можна быць удва?х, ? проста верыць ёй. У цемраз?, скрозь сон, яна шаптала словы шкадавання той, якая засынала ? ягоных пацалунках. Святая?.. Можа быць.

Апо?начы яна паклала мне руку на сп?ну ? я адчула, што н?кол? яе не пак?ну...

...Федзя з'еха?. Ужо кольк? год таму... Бацька прыязжае да сына амаль кожны месяц. У нашай кватэры Янку можна ?бачыць штодзень. Здз??ляецеся? Няма чаму. Янка ?мее ? сва?м гарэме даць зразумець кожнай жонцы, што яна, менав?та яна - каханая.

Нельга сказаць, каб ? Алена была не шчасл?ваю. Ёй, здаецца, дастаткова таго, што сям'я зб?раецца разам на Каляды. А яшчэ ? той дзень, кал? яна нарадз?лася. Я за?сёды сяджу з ?м?, побач. З кожным разам сустрэчы становяцца больш хутк?м?, Ян не п'е, каб не застацца на ?сю ноч вязнем гэтага ложку, сын збягае на цягн?к. Я не спяшаюся н?куды. Алена зб?рае са стала ? разма?ляе са мною. Я ма?чу ? адказ. Я не магу разма?ляць, так атрымалася. Але можа ? таму яна так лёгка аддае мне сваю душу, заводз?ць у самыя далёк?я яе пако?, што я н?кол? ? н?кому н?чога пра гэта не стану распавядаць....

*

- Зараз, зараз, дарагая, будзем спаць!

У цемры, пасля гэтых спакойных сло?, як?я прагучал? тольк? для мяне, я яшчэ чую яе асцярожныя крок?. Нарэшце ц?шыня. Сон не ?дзе. Мяккай лапкай пачынаю ?мывацца - можа супакоюся. Пад пл?нтусам нешта пад нос

сабе шапоча мыш. Я хацела злав?ць яе яшчэ кольк? начэй таму. Як бы ?зрадавалася Алена! Але хто ведае, можа ? гэтая мыш такая жа самотная як мая гаспадыня, можа ? ? яе шчым?ць сэрца за гаротнае свае жыццё... Ох, ажно есц? перахацелася...

Грымоты рассекл? ц?шыню за вакном. Зно? веснавы в?льготны вецер пача? гуляцца з запавесам?. Ды й Алена ?жо спала сва?м цяжк?м, глыбок?м сном...

2013