На зломе дзён

На зломе дзён свядомасць б’е пад дых,
Сц?скае сэрца вольнае паветра,
Зно? Цой пяе пра справу маладых,
? разумееш, што вайна – не рэтра.
На зломе дзён ламаецца жыццё,
А тыл станов?цца пярэдн?м краем,
? адчуваеш шостым пачуццём,
Што быць над схваткай больш не выпадае.

На зломе дзён так хочацца ?начы
Пабыць да?жэй, адкласц? абуджэнне,
Але ж ад ран?цы мне не ?цячы –
Ёй не пачацца без майго рашэння.
На зломе дзён здаецца хаткай гмах,
А на зямл? з-пад ног сыходз?ць неба,
Тут слабым быць перашкаджае страх,
А моцныя прасуюць тварам глебу.

На зломе дзён з’я?люся зно? на свет,
Каб больш ужо н?кол? не зламацца,
Каб зно? паспрабаваць пак?нуць след
Там, дзе жыццю няма за што трымацца.
На зломе дзён, каб з сэрца ск?нуць страх,
Мы мус?м, не зважаючы на досвед,
Прайсц? па зруйнаваных гарадах
? ?х убачыць непазбежны роскв?т.

16 кастрычн?ка 2014 г.