идти и видеть снег

?сц? ? бачыць снег.
Быць смелай за плячыма.
? праз гады прысн?ць,
? зно? крычаць у сне.
Быць Еваю не грэх,
а з яблыкам дзя?чынай
смяротна. Не даплыць
? да св?танку мне.

Прашу тваёй рук?!
Дазволь безабароннасць.
Я дотыкам адным
асветлена! Табе
?се белыя сцяг?!
Ды не бяруць палонных
за пачуццё в?ны!
Тры кропк?.

? прабел
стамляецца ? журбе
па словах:
друкаваных,
сказаных ды й забытых
наза?жды,
нястомных ? жывых,
прамо?леных старана
не для мяне.

Бязмо?ныя дажджы
?дуць як сувязныя па ма?чанню.
? подзв?гам здаецца мне жыццё.
? працякае дзень
н?быта ? кране
з апошняй кропляй зн?кла пачуццё
нязнанае, як пацалунка? выйсце,
саленае - па вуснах ? грудзях,
як адчуванне новага жыцця,
Што праз мяне адкрыецца кал?сьц?...
? стане домам мне дз?цячы смех.

Ну а пакуль ?сц? ? бачыць снег.
? за плячыма быць нем?лай, можа ...
? тольк? прама?ляць: "Магутны Божа,
? з гэтай небяспечнай вышын?
? ад мяне яго абаран?!"

Бо стольк? гора ? вобл?ку святым,
Бо гэта мора шчасця не па ?м,
Што ?сё м?нула - зно?ку не пачаць!
Я гэты дзень выношу на плячах.
Ды й журбы падманл?вы прысуд
Яшчэ не пакаханаму нясу.