Легенда пра вёску

Палява? на рысь заможны князь Барыс.
У сасновай гушчы заблудз??ся ? пушчы.
Па моху ды пяньку выеха? на раку.
Пусц?? каня мерным крокам, каб палюбавацца вокал.
До?га еха? м?жрэччам - набл?жа?ся вечар.
Сонца апускалася за мака?к? бяроз,
цен? ?тварал? казачных дз?вос.
Рас?ца пакрыла зялёну трав?цу,
брыльянты з?хацел? ? кожнай рас?нцы.
Чаро?ныя цен? ? леташн?м змроку
нагадвал? казачных гнома? ? цмока?.
Рэчка бл?шчэла глеем ? граззю,
неяк ня?тульна стала тут князю.
Рашы? князь каня павярнуць напрастк?,
тольк? далей каб ад змрочнай рак?.
Ды ?бачы? нешта неверагоднае,
падобнае на цуда-юда воднае.
Увесь попла? бы? усланы пачварам?,
што рухал?ся па аднаму, або парам?.
З пены рачной ускалочанай хвал?
тысячы чорных ?стот выпа?зал?.
Ня?клюдна зг?наючы тулавы сл?зк?я,
? н?з?не сп?нам? гарбатым? бл?скал?.
?, пак?даючы тольк? сляды,
зн?кал? вяртлява ? то?шчы вады.
Ас?л?? Барыса страшэнны спалох,
але, зац?ка?лены, ехаць не змог.
Барыс, да сасонк? каня прывяза?шы,
ц?шком да вертлявых пачвара? пада?ся.
Ледзь стрымл?ва? князь узбушэлую кро?,
падкра?ся па?зком ? ?бачы?…вугро?.
Вуграм не хапала рачное прасторы,
каб шлях свой працягваць ? Дзв?ну ды да мора.
? рыбным гуртом па вячэрняй рас?цы
па лузе па?зл?, каб да мора праб?цца.
Князь змок ад напруг?, аз?рну?ся на?кола:
дык вось яно праг? жыццёвае кола!
Конь вынес да вёск?, далей ад рак?.
У вясковых хац?нах жыл? рыбак?.
П?сьмовай, з пячаткаю нават, дыпешаю,
згада? рыбакам тую рыб?ну пешую
на княжыцк? стол на банкет падаваць,
а вёсачку гэту Вугрынк? назваць.
А прозв?шча “Гушча” ад веку да веку
даваць тут народжанаму чалавеку.
Паеха? Барыс, ды з вясны да вясны
буяюць на ?звышшы тры старых сасны.
Заранк? ?юць гнёзды ? галл? бы на кроснах,
а людз? завуць ?х Барысавы сосны.
У гонар вясновага яснага дня,
што князь тут прывязва? гнядога каня.