11. Зялёны дзённик

11. ЗЯЛЁНЫ ДЗЁННIК
***
Ой-да цэрка?ка, ды на пагорачку
З?хац?ць залатым? крыжам?,
Ой нацерп?шся л?ха горачка,
Аб?раем мы долечку сам?.
Ой-да…
---
Кал? аднойчы страц?м сорам,
То зненав?дз?м ? святло.
---
Я хаце? заспяваць на таёмных акордах душы
Чыстым голасам песню сумлення,
Тольк? вы папрас?л?, не трэба - - варушыць
Раны

14 чэрвеня 1998 года.
Учора ран?цай уста? ? ?зя?ся прыб?ваць карн?з ? струны для занавесак.
Жонка: “Кал? не ?мееш, лепш зус?м не бара?ся б. Пазва? бы спецыял?ста? ? зраб?л? б”.
— Добра. Наступныя карн?зы няхай прыб?вае спецыял?ст.
К?ну? работу. Пачала пс?хаваць ? граз?цца. К вечару аднос?ны сапсавал?ся зус?м. Лёг спаць з М?колкам. У сне прас?? Бога, каб ён падказа? мне, што раб?ць?
Сн?цца, сустракаю Чайку ? гавару, што мы з Веран?кай разводз?мся, а яна ?зяла ? зняла з маёй рук? абручальны пярсцёнак.
Я кажу, слава Госпаду!
Потым пачал? плясц?ся нейк?я разведчык?, кдб ? г.д.
Учора, кал? Веран?ка сказала, што да?но зб?раецца пазван?ць Лагуцёнку, ды ?сё жалее мяне, сказа?:
— Хоп?ць! Усё! У панядзелак панясу заяву на развод.
Значыць, за?тра трэба сапра?ды рашаць, далей так працягвацца не пав?нна. Балота засмоктвае глыбей ? глыбей. Мне трэба жыць аднаму, так будзе лепш для ?с?х. Сыны вырастуць — зразумеюць.
---
Званы ? царкве н?кол? не бываюць,
Людзей жа ? храм за?жды скл?каюць.
***
На зямл? пяць м?льярда? двухног?х,
Ты ?сяго тольк? з ?х адз?н,
Кал? ?бачы? сваю дарогу,
То на ног? пяц? не глядз?.
Пяць памножыць на два — будзе дзесяць,
Кожны торыць дарогу сваю.
Што табе? Хай ус?х хоць за яйца павесяць,
Абы ты ?с?х круц?? на фую.
---
Мне прысн??ся камбат кап?тан Квардако?,
З залатым? эмблемам? ? с?н?х пятл?цах…
///
Мужчына, жанчына… — а ёсць ячшэ чыны Ангельск?я.
;;;;;;
Мужчына, жанчына — гэта ?сё чыны чалавечыя… А ёсць яшчэ чыны Ангельск?я, як?я — сутнасць пры чына для нас, таму што ходзяць пры чыне пад Перша прычынай — Вечнай Сутнасцю, Богам.
(чарнав?к верша:
Время – врёт мя!
Ведь я иной пред Господом стою.
И стою все сокровища времен
Больших и малых перемен,
Настоянных на кровище великой.

Пред Божьим Ликом
Стою нагой, как Ной после потопа.
Не думайте: потоп – потом!
Струиться времени поток

Сквозь нас,
В сердцах проходят времена,
Сменяя наши имена, и каждый час
Меняет Сущность высшую на лжесуть!

Не обессудь!
Но в вечности секунды не секут,
Не мнут минут упругие пружины,
И минет всё, когда на Божий суд
Грядут иные племена.

И сгинет всё!
Когда на Божий Суд
Грядут иные времена.

1998 г.
7 верасня.
Чым вышэй узлятаеш у неба,
Больш вял?кай здаецца зямля.
23.09.98г.
Ляцяць на Захад кл?нам жура?л?,
А на Усхрд — варонья зграя.
Палае сонца на краю зямл?
? ?рэшце рэшт датла згарае.
Дзень прам?нулы, што ? душу прынёс?
Ноч, што надыходзе, ц? пакажа?
(далей пайшо? чарнав?к апавядання “Пятро, груз? жыта!” ? чарнав?к верша “Сувязь часо?”
Я манускрыпт стары гартаю,
Трывожу пыл вяко?.
Н?быта штосьц? ?спам?наю,
Ды забываю зно?.
Вяшчаюць вешчыя п?сьмёны
Без голасу… без часу… без ?мёна?:
“Няма н?чога новага пад сонцам!
Усё, што ёсць, было ? будзе –
Кал?сьц? ? вечнасц? бясконцай
Да?но ?жо зведал? ?се людз?”.
Находз?ць стома. Кн?гу закрываю,
Заплюшчы? вочы – бачу сон:
Я манускрыпт стары гартаю,
? ? сне рапто?на ?спам?наю:
Да?ным-да?но, праз то?шчу часу
Бы? гэтк? ж дзень, ? я сядзе?,
? ? кн?гу зморана глядзе? –
? вось стам??ся, вочы закрываю,
? сн?цца мне пад вечны скрып:
Стары чытаю манускрыпт,
? ? гэты ж час, як я старонкам? гартаю,
Маю душу з ц?кавасцю чытае
Той, нехта Трэц?,
Што мне святлом у сэрца свец?ць,
Ц? чалавек?… Ц? Бог? Ц?… сам сябе я?
Мо я ? ёсць той самы першы,
Што манускрыпт стары складае,
? праз вяк? яго ж чытае,
? той, хто сёння п?ша вершы?
? манускрыпт стары гартае,
Трывожыць пыл вяко?…
Н?быта штосьц? ?спам?нае…
Ды забывае зно?.
26.11.98 г.