Памяцi паэткi Соф i Шыбека

Зборн?к верша?. Малая пясчынка
? неабсяжным, дз?восным сусвеце.
А на вокладцы – фота дзя?чынк? –
цуд гарэзл?вы ? сонечным леце.

Вусны банц?кам. В?шаньк? – вочк?.
Бро?к? – пёркам?. Погляд пястушк?.
Вецер шэпчацца ? косках дзявочых:
“Гэта ж, пэ?на, паэтк? дачушка?!

Тая кветка, што ?смешкай натхняла
? была слухачом самым першым,
кал? мац? ?начы калыхала
? спявала чаро?ныя вершы.”

Зац?ка?люся. Кн?жку адкрыю.
Дакрануся да кожнай старонк?.
? давераць мне словы жывыя
свет жанчыны – матул? ? жонк?.

К?м была, чым жыла, што люб?ла,
як штодзённасць прымала на плечы,
дзе знайшла лебядз?ныя крылы,
каб да сонейка ?зняцца з цямрэчы.

Як таемна люляла напевы,
што сыходз?л? святам з нябёса?,
апявала аблок?, ? дрэвы,
? св?танк? ? агеньчыках роса?.

Падб?рала акорды сугучча?
? зап?свала ?х, як умела…
Ды жыццё птушкай раненай з кручы
? незваротную бездань зляцела…

Дагартаю. Душой. Дачытаю.
Бы дап’ю. Да апошняга слова.
Памяну. Як магу. Тым, што маю.
Зберагу ?скры шчасця былога.

Прапаную сасмагламу свету.
Хай гавораць старонк? нямыя!
Хто сказа?, што канаюць паэты?
Не! Яны ? нашых сэрцах – жывыя!

21.01.2011