Калi б

Высок?я дра?ляныя вароты
У зацен? зда?на знаёмых л?п…
? мро?ва вячорнае самоты.
? гэтае спрадвечнае: “Кал? б…”

Кал? б я змог вярнуць юнацтва л?пам,
Кал? б пачуць ?зно? з-за плоту сьпе?
Таемны, м?лагучны, сьц?плы…
Але аж да адчаю не пасьпе?.

Пах?лы плот… яму мо год да скону,
Але тады здавалася – бар’ер.
Цяпер крывы,трухлявы ? зялёны,
? мы з табой трухлявыя цяпер.

Не пераскочы? я кал?сьц? ?потай
Мяжу найлепшай з страчаных сядз?б.
Парыпваюць замшэлыя вароты –
Уладары нязбытнага “Кал? б…”