Пераклад санета 17 У. Шэкспiра

Ну хто паверыць вершыку майму,
Кал? я ? ?м твой вобраз адлюструю,
Праз нейк? час - убачы?шы труну,
Куды схавае смерць красу жывую?

Кал? ж вазьмуся рыфмам? ?схвал?ць
? м?лату, ? воч нябесных чары,
Век пройдзе - скажуць: “Ман?ць! На зямл?
Не можа быць так?х анёльск?х твара?!”

? будзе ода сла?ная мая
? стале жа?цець, адх?леная светам
З такой высновай: "Гэта балбатня
Была ?сяго-тк? мараю паэта."

Вось май ты сына – жы? бы - удвая:
? санеце й сыне бегла б кро? твая…

Паэтычная старонка Таццяны Дзям'янавай www. lightynna.ru

W. Shakespeare Sonet 17

Who will believe my verse in time to come,
If it were fill'd with your most high deserts?
Though yet, heaven knows, it is but as a tomb
Which hides your life and shows not half your parts.

If I could write the beauty of your eyes
And in fresh numbers number all your graces,
The age to come would say 'This poet lies:
Such heavenly touches ne'er touch'd earthly faces.'

So should my papers yellow'd with their age
Be scorn'd like old men of less truth than tongue,
And your true rights be term'd a poet's rage
And stretched metre of an antique song:

But were some child of yours alive that time,
You should live twice; in it and in my rhyme.